Бы лодку старую, душу пачыніў:
У храме на ўзгорку паставіў тры свечкі,
Нібы прабачэння ў людзей папрасіў,
Каму ненарокам я боль прычыніў,
Каб весці з Сусветам адкрытыя спрэчкі.
Зноў грэшныя думкі даверу агню,
На лад меладычны я ліру настрою:
Што мілаваў сёння – заўтра казню,
Не пазайздросціш майму ты герою!..
У супрацьстаяння стаяць на мяжы –
Такая ўжо місія, знаю…
Ды ты пачытай і другім пакажы
Радкі, чым душу саграваю.
|
|
